Sroka jest ptakiem osiadłym, należącym do rzędu wróblowych (Passeriformes), do podrzędu śpiewających (Oscines) i do rodziny krukowatych (Corvidae). Wszystkie ptaki z tej rodziny należą do rzędu wróblowych i podrzędu śpiewających. Sroki zamieszkują prawie całą Europę, oprócz Islandii i górskich rejonów północnej Skandynawii. Ptaki te zasiedlają tereny rolnicze z kępami drzew i krzewów, zadrzewienia śródpolne, parki, osiedla ludzkie i obrzeża miast. Obecnie coraz wyraźniej unikają terenów niezasiedlonych przez ludzi.
Długość ciała sroki wynosi 40-50 cm, w tym ogona, aż 20-30 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 60 cm, a masa - 200-270 g. Ptaki te mają czarnobiały, elegancki strój i długie, zwężające się ku końcowi ogony. Głowa, pierś, grzbiet, skrzydła i ogon są czarne z niebieskim, zielonym lub purpurowym połyskiem, a reszta upierzenia jest biała.
Sroki są wszystkożerne. Od wiosny do jesieni ich pokarmem są głównie owady, robaki, ślimaki i inne bezkręgowce. Ptaki szukają pożywienia na ziemi lub skacząc po krzakach. Owady mogą ścigać w locie. Polują na myszy polne, żaby i jaszczurki, a także plądrują gniazda ptaków. Zjadają przejechane na ulicach zwierzęta, sprytnie unikając przy tym kół rozpędzonych samochodów. Zimą znajdują pożywienie na wysypiskach śmieci, zjadają więcej ziaren zbóż i nasion innych roślin. Można je również spotkać przy padlinie dzikich zwierząt, jeśli tylko silniejsze zwierzęta ją napoczęły.
Sroki tworzą związki monogamiczne do końca życia. W połowie marca para srok krząta się przy starym gnieździe, dokonując niezbędnych napraw elementów zniszczonych przez zimę. W razie konieczności nowe gniazdo sroki budują w pierwszej połowie kwietnia. Jest to duża, kopulasta konstrukcja z wejściem z boku. Daszek gniazda zrobiony jest z poprzeplatanych gałązek, często ciernistych krzewów. Środek gniazda wylepiony jest gliną o grubości do czterech centymetrów. Tak solidne gniazdo może przetrwać kilka lat. Dawniej sroki budowały gniazda w rosnących na polach gąszczach głogów, tarnin lub innych ciernistych krzewów. Od niedawna jednak ich gniazda zaczęły się pojawiać także w miastach, najpierw na wysokich topolach. Wraz ze wzrostem liczebności srok w miastach zmniejszała się wysokość, na jakiej lokowały one gniazda. Na dodatek ok. 25% par lęgowych, prawdopodobnie młodych i mniej doświadczonych, nie buduje daszka nad gniazdem. Gniazdo umieszczone na drzewie lub w krzewie znajduje się między gałęziami grubymi na palec.
Sroki wyprowadzają tylko jeden lęg w roku. W kwietniu samica składa 4-7 jaj w odstępach jednodniowych. Wysiadywanie zaczyna się od złożenia pierwszego jaja i trwa przez 17, 18 dni. Wysiaduje tylko samica. Pisklęta przebywają w gnieździe przez 22-27 dni. Jednak z powodu pasożytów, upałów, czy też nękania przez drapieżniki, młode mogą opuścić gniazdo kilka dni wcześniej. W razie utraty lęgu sroki mogą go powtórzyć, ale w lęgu powtórzonym jest mniej jaj niż w pierwszym. Naturalnymi w rogami srok są wrony, kruki, kuny i koty.
W okresie lęgowym ptaki żyją skrycie i w milczeniu. Poza sezonem lęgowym wspólnie nocują i żerują w stadach liczących niekiedy setki osobników.
Sroki są ruchliwe i hałaśliwe. Sroka jest inteligentna i bardzo ciekawska. Jeżeli zobaczy przedmiot wyróżniający się z tła, na przykład błyszczący drobiazg, natychmiast chwyta go w dziób i niesie do gniazda. Dlatego u nas do sroki przylgnęło miano złodziejki. Sroki wzbudzają również niechęć dlatego, że niszczą jaja i pisklęta innych drobnych ptaków. W sztuce średniowiecznej sroka często oznacza zło, prześladowanie lub wczesną śmierć. Natomiast w Chinach sroka jest symbolem radości i pomyślności małżeńskiej.