Kruk jest największym i najcięższym ptakiem śpiewającym. Do niedawna kruki były zwalczane przez myśliwych i leśników, którzy przypisywali im wyrządzanie wielu szkód w gospodarce leśnej. Jednak okazało się, że aż 80% pożywienia kruków to padlina. Oczywiście kruki skorzystają z nadarzającej się sposobności złowienia słabo ukrytego młodego zająca lub nieostrożnego ptaka albo też splądrowania ptasiego gniazda. Jednak kruki nie są szkodnikami, a przeciwnie, przyczyniają się do utrzymania w dobrej kondycji innych mieszkańców lasu w trudnym okresie zimowym. Kruki patrolują z wysoka duże połacie lasu, a kiedy wypatrzą padlinę oznajmiają to głośnym krakaniem. Słysząc to krakanie inne ptaki i zwierzęta przybywają na odpowiednie miejsce. Silniejsi amatorzy łatwego posiłku potrafią odpędzić kruki, które muszą poczekać, aż przybysze się nasycą. Natomiast słabsze od kruków ptaki i zwierzęta muszą cierpliwie poczekać na swoją kolej. Teraz kruki są pod ochroną i od lat trzydziestych XX wieku zwiększają swoją liczebność.
W tradycji europejskiej kruki raczej kojarzone były ze śmiercią, żałobą i wojną ze względu na ponure krakanie i czarne upierzenie. Kruki ciągnęły za wojskiem na pola bitew i żerowały na ciałach poległych żołnierzy. Jednak dla Eskimosów kruk jest pozytywnym symbolem. Wierzą oni, że ptak ten przybył z pierwotnej ciemności, żeby nauczyć ludzi sposobów przetrwania w zimnym, niegościnnym terenie. Dla Indian północnoamerykańskich kruk jest bohaterem, który miał udział w stworzeniu świata. Wierzą oni, że na początku królestwem nieba rządził Szalana, któremu służył kruk. Poniżej rozpościerało się puste morze. Gdy Szalana zwolnił kruka ze służby, ten z przerażenia zaczął tak gwałtownie machać skrzydłami, że z morza wyłoniły się skały. Następnie kruk z muszli ukształtował ludzi, na niebie zawiesił słońce, a zabrawszy z nieba ogień, przekazał go ludziom. Nordycki bóg, Odyn, miał 2 magiczne kruki, które przynosiły mu wieści ze świata ludzi.
Kruk jest osiadłym ptakiem spotykanym w całym kraju. Jego długość wynosi 55-65 cm, a masa - ok. kilograma. Ten duży ptak o rozpiętości skrzydeł przekraczającej 120 cm występuje w kilku podgatunkach. W Polsce żyje podgatunek nominatywny o nazwie Corvus corax corax, który zamieszkuje Europę i Azję. Ponadto kruki występują w północno-zachodniej Afryce i na Wyspach Kanaryjskich oraz w Ameryce Północnej i Środkowej, aż po Nikaraguę. Obecnie kruk bytuje w różnych półotwartych środowiskach. Zasiedla obrzeża dużych kompleksów leśnych w pobliżu łąk, okolice rzek i zbiorników wodnych, skaliste wybrzeża morskie, większe zadrzewienia śródpolne oraz wysokie góry. Ponadto można go spotkać na bezdrzewnej tundrze i w środowiskach pustynnych. Nie spotyka się go natomiast w lasach deszczowych.
Samce i samice są podobnie ubarwione. Mają czarne upierzenie z metalicznym połyskiem, a pod czarnym dziobem znajduje się broda z dłuższych piór. Są to ptaki o dużej głowie, silnym dziobie i klinowatym ogonie. Samice mają nieco mniejszą głowę i dziób niż samce.
Pożywieniem kruków jest głównie padlina, a ponadto bezkręgowce takie jak: większe owady, dżdżownice i ślimaki, a także małe kręgowce takie jak jaszczórki, żaby, myszy, młode zające i ptaki. Kruki plądrują też ptasie gniazda, a jesienią zjadają niewielkie ilości jagód i nasion. Ptaki żyjące nad morzem zjadają wyrzucone na brzeg zwierzęta morskie. Kruki są bardzo sprytne i silne, więc mogą odbierać pokarm innym ptakom. W poszukiwaniu szczątków organicznych, zwłaszcza zwierzęcych, chętnie penetrują śmietniki. Od padliny potrafią odpędzić dzika, siadając mu na grzbiecie i dziobiąc go w zad. Kruki szukają pożywienia latając nad swoim rewirem na wysokości kilkudziesięciu metrów lub chodząc po powierzchni ziemi.
Podczas zalotów kruki prezentują widowiskowe loty godowe. Szybują na dużej wysokości, po czym gwałtownie rzucają się w dół, wykonują piruety, korkociągi i salta, potrafią też latać na plecach. Głośno przy tym kraczą i wydają wysokie, dźwięczne okrzyki. Kruki łączą się w monogamiczne związki do końca życia. Para rodzicielska nie opuszcza nigdy swojego rewiru i w marcu pojawia się przy gniazdach. Na swoim terytorium ma ich kilka i może używać ich na zmianę. Jedno gniazdo może być wykorzystywane przez wiele lat. Gniazdo w górach leży na skałach, a na nizinach umieszczone jest w koronach najwyższych drzew. Gniazdo jest duże, solidne, wzmocnione u podstawy gałęziami. Gniazdo, w którym samica ma złożyć jaja jest skrzętnie naprawiane. W środku wyścielone jest miękką i ciepłą wyściółką.
Samica w połowie marca składa 4-6 - zwykle 5 - silnie wydłużonych jaj w odstępach jedno lub dwudniowych. Wysiadywanie jaj trwa 21-23 dni. W tym czasie jak również w pierwszych dniach po wykluciu się piskląt samica dokarmiana jest przez samca. Samica pomaga pisklętom wydobyć się ze skorupki, a potem zjada skorupy. Pisklęta przebywają w gnieździe przez ok. 40 dni. W tym czasie dokarmiane są przez obydwoje rodziców. Do jesieni młode kruki pozostają z rodzicami, a potem łączą się w stada i koczują po okolicy aż do osiągnięcia dojrzałości płciowej. Wtedy szukają sobie własnych rewirów, w których osiadają na stałe.
Kruki, tak jak wszystkie krukowate, są bardzo ciekawskie i interesuje je wszystko, co wyróżnia się z otoczenia. Na przykład w stosie złotych monet zainteresowanie wzbudza szary guzik. Wyróżniające się z tła na przykład błyszczące przedmioty kruki chowają w sobie tylko znanych kryjówkach. Podobno pewien kruk zgromadził na kościelnej wieży całkiem pokaźny skarbczyk z klejnotów, który po jego śmierci przeznaczono na jakiś zbożny cel. Kruki nie tylko ukrywają błyskotki, ale chowają także kawałki mięsa wydziobane z padliny. Kruki są bardzo inteligentne. Mają dobrą pamięć i słuch oraz duże możliwości głosowe, toteż łatwo uczą się naśladować ludzki głos i wymawiać słowa ludzkiej mowy. O ich inteligencji świadczyć może też skłonność do zabawy. U kruków stwierdzono między innymi zjeżdżanie na brzuchu po pochyłej powierzchni, ślizganie się na brzuchu po śniegu, zdobywanie i obronę upatrzonego pagórka, upuszczanie przedmiotów i łapanie ich w powietrzu. Kruki lubią też zawieszać się jedną nogą na gałęzi, lub drucie elektrycznym i huśtać się wisząc głową w dół. Kruk łatwo się oswaja. Przywiązanie do opiekuna może być tak silne, że w razie konieczności ptak staje w jego obronie. Na wolności, według informacji o obrączkowanych ptakach, kruki dożywają piętnastu lat, ale w niewoli, w dobrych warunkach, mogą przeżyć nawet kilkadziesiąt lat.