przy otwarciu strony odezwał się gołąb skalny

Rodzina: Gołębiowate - Columbidae

Rodzaj: Streptopelia

• Turkawka
• Sierpówka

Rodzaj: columba

• Gołąb skalny
• Siniak
• Grzywacz

Podrodzina: Gołębie - Columbinae

Turkawka - Streptopelia turtur

Turkawka- średni ptak wędrowny z rodziny gołębiowatych (Columbidae), rzędu gołębiowych (Columbiformes) - występuje w Europie, północnej Afryce i w środkowo-zachodniej Azji. Zamieszkuje rzadkie lasy liściaste i mieszane (często skraje lasów), zadrzewienia śródpolne i bagienne, parki, duże ogrody, a w Afryce - oazy. Zimuje w środkowej Afryce.

Turkawka osiąga długość ciała ok. 27 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 54 cm i wagę 100-160 g. Upierzenie turkawki jest sinoszare, grzbiet i pokrywy skrzydeł brązowordzawe z ciemniejszymi plamami, gardło i pierś z różowym nalotem, brzuch biały. Po bokach szyi znajdują się trzy czarnobiałe prążki. Pokarmu, na który składają się nasiona roślin zielnych (głównie traw), turkawki szukają na ziemi.

Turkawki gniazda zakładają na drzewach lub krzewach. Są to płytkie konstrukcje złożone z luźno ułożonych, cienkich gałązek. Sezon lęgowy trwa u turkawek od maja do sierpnia. W tym czasie ptaki te wyprowadzają 1 lub 2 lęgi. W jednym lęgu samica składa zwykle 2 jaja, które wysiaduje na zmianę z samcem przez ok. 14 dni. Po ok. 20 dniach pisklęta opuszczają gniazdo.

W Polsce turkawka należy do gatunków lęgowych. Przylatuje do nas w kwietniu-maju, a odlatuje - w sierpniu-wrześniu. Jest ptakiem łownym z okresem ochronnym.

Sierpówka - Streptopelia decaocto

Synogarlica turecka (sierpówka) - średni ptak z rodziny gołębiowatych (Columbidae), rzędu gołębiowych (Columbiformes) - występuje w południowej Azji, Afryce i Europie. Jest to gatunek ekspansywny i zasięg jego występowania stale się zwiększa. W Europie sierpówka została zaobserwowana po raz pierwszy w 1835 r. w Płowdiwie (Bułgaria), a w Polsce stwierdzono ją po raz pierwszy w 1943 r. w Lublinie. Pierwotnie gatunek ten zamieszkiwał Półwysep Bałkański, południową Azję i północną Afrykę. Jest gatunkiem synantropijnym. Zamieszkuje głównie w miastach i osiedlach ludzkich, w parkach, sadach, ogrodach i alejach. Na terenie Sachary przebywa w oazach.

Osiąga długość ciała 28-33 cm, rozpiętość skrzydeł do 60 cm i wagę 112-250 g. Samiec i samica mają podobne ubarwienie: wierzch ciała szarobrązowy, spód płowożółty z różowym nalotem na piersi. Charakterystyczną cechą jest czarna, sierpowata półobroża na karku, sterówki ogona od spodu do połowy czarne, od połowy białe. Sierpówka żywi się nasionami oraz odpadkami roślinnymi. Samce podczas godów przywabiają samice, jak również ogłaszają konkurentom swoją obecność na zajętym przez siebie terytorium, charakterystycznym, trzysylabowym pohukiwaniem. Samce wykonują także ciekawe loty tokowe. Wzbijają się z eksponowanego miejsca prawie pionowo w górę i potem lecąc spiralnie na rozpostartych skrzydłach wracają w miejsce, z którego wystartowały. Są to ptaki osiadłe i przebywają u nas przez cały rok. Zimą gromadzą się w kępach drzew, gdzie wspólnie nocują w stadach liczących nawet kilkaset osobników.

Sierpówki budują niedbałe gniazda (płaska platforma ułożona z cienkich gałązek) na drzewach. Sierpówki wyprowadzają 3-5 lęgów w roku. W Europie zachodniej sporadycznie przystępują do lęgów w zimie. W jednym lęgu samica składa dwa białe jaja, które wysiaduje na zmianę z samcem przez ok. 15 dni. Młode opuszczają gniazdo po ok. 20 dniach.

Sierpówka jest ptakiem lęgowym w Polsce dopiero od niedawna. Pierwszy lęg tego gatunku zaobserwowano w 1949 roku w Krakowie.

posłuchaj moich własnych nagrań sierpówek

Gołąb skalny - Columba livia

Gołąb skalny - średni, osiadły ptak z rodziny gołębiowatych (Columbidae), rzędu gołębiowych (Columbiformes) - zamieszkuje południową Europę, północne wybrzeża Francji i Wysp Brytyjskich oraz południową i środkową Azję i północną Afrykę. Zasiedla skalne ściany gór, równin i wybrzeży morskich. Odmiana miejska Dobrze czuje się na budynkach: na dachach, gzymsach, w załomach murów. Gołąb skalny unika zadrzewień.

Gołębie osiągają długość ciała ok. 33 cm, rozpiętość skrzydeł 61-65 cm i wagę 180-360 g. Upierzenie formy dzikiej gołębia skalnego jest niebieskawoszare z białym kuprem i dwiema ciemnymi, podłużnymi smugami na wierzchu skrzydeł. Po bokach szyi występują niebieskofioletowe plamy o metalicznym połysku, wyraźniejsze u samca. Identycznie ubarwione są gołębie miejskie (polne), które są zdziczałą, najbardziej zbliżoną do formy dzikiej, rasą gołębia domowego, udomowionego około 4000 lat temu (zaliczanego również do gatunku Columba livia). Pożywieniem gołębi są małe nasiona i owoce (w mieście - również resztki jedzenia wyrzucane przez ludzi). Pokarmu gołębie skalne szukają na skałach, terenach pokrytych piaskiemlub niską roślinnością zielną. Przed drapieżnymi ptakami gołąb ucieka lotem zygzakowym, co znacznie utrudnia pościg. Stara się również trzymać jak najbliżej skał, aby zniechęcić napastnika, który mógłby dotkliwie pokaleczyć się o skały. Specyficzną formą obrony gołębia przed drapieżnikami jest pozbycie się części piór, które łatwo wypadają. Pozwala to gołębiowi uciec, a napastnik pozostaje z pyskiem pełnym gołębiego pierza.

W okresie godowym samiec puszy się, grucha i kręci się koło gołębicy z patykiem w dziobie (prezent dla samicy). Jeżeli samiec zostanie przyjęty oba ptaki zaczynają budowę gniazda. Gołąb skalny z reguły gniazduje w koloniach, w skalnych szczelinach i niszach; w mieście - w zagłębieniach ścian budynków, na balkonach, a nawet w skrzynkach na kwiaty. W szczątkowym gnieździe (niedbale ułożone drobne gałązki) samica składa dwa białe jaja, które wysiaduje na zmianę z samcem przez 16-19 dni. Zwykle przeżywa tylko jedno pisklę, ponieważ mniejsze zostaje zadziobane przez większe. Gołębie skalne mogą wyprowadzić do 5 lęgów w roku. Pisklęta pozostają w gnieździe przez ok. 36 dni.

Gołębie skalne nie są pod ochroną. Jest to gatunek synantropijny, tzn. że swój los związał z człowiekiem. Ponieważ w miastach populacja tych ptaków stale wzrasta (nie mają tam prawie żadnych naturalnych wrogów), podejmowane są próby płoszenia gołębi przy pomocy odtwarzania ich głosów ostrzegawczych. Nie wiele to pomaga, ponieważ gołębie odlatują na krótko.

posłuchaj moich własnych nagrań gołębi - przy gołębniku

Siniak - Columba oenas

Gołąb siniak (siniak) - średni ptak wędrowny z rodziny gołębiowatych (Columbidae), rzędu gołębiowych (Columbiformes) - występuje w Europie, środkowo-zachodniej Azji oraz północno-zachodniej Afryce. Zasiedla lasy liściaste i mieszane (chętnie bukowe) z dziuplastymi drzewami.

Siniak osiąga długość ciała ok. 33 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 67 cm i wagę 242-365 g. Upierzenie tego gołębia jest sinopopielate, z zielonymi plamami na bokach szyi. Gardło, przód szyi i górna część piersi są fioletoworóżowe. Jest bardzo podobny do gołębia miejskiego, jednak ma mniejsze czarne pręgi na skrzydłach i nie ma białego kupra. Ma też podobną wielkość. Siniaka nie można spotkać w miastach, a nawet na ich obrzeżach. Przebywa z reguły wysoko w koronach potężnych buków. Odżywia się nasionami i drobnymi owocami zbieranymi głównie na ziemi oraz liśćmi, kwiatami i pączkami roślin.

Siniak, jako jedyny z europejskich gołębi, gnieździ się w dziuplach wypróchniałych, starych drzew lub wykutych przez dzięcioła czarnego. Od maja do sierpnia ptaki te wyprowadzają 2-3 lęgi. W jednym lęgu samica składa zwykle 2 jaja, które wysiaduje na zmianę z samcem przez 16-18 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po ok. czterech tygodniach.

W Polsce siniaki należą do ptaków lęgowych. Przylatują do nas w marcu-kwietniu, a odlatują we wrześniu-październiku. Objęte są ochroną gatunkową.

Grzywacz - Columba palumbus

Gołąb grzywacz (grzywacz) - ptak wędrowny z rodziny gołębiowatych (Columbidae), rzędu gołębiowych (Columbiformes) - występuje w całej Europie, zachodniej Azji, w północno-wschodnich Himalajach oraz na obszarze Maghrebu. Zasiedla różnorodne typy lasów (chętnie dębowe) w pobliżu pól i łąk, parki, ogrody, śródpolne zadrzewienia i aleje.

Grzywacz jest większy od gołębia skalnego. Osiąga długość ciała 41-43 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 75 cm i wagę 300-690 g. Upierzenie grzywacza jest ciemnopopielate o niebieskim odcieniu. Głowa i górna część szyi są niebieskawo-szare, jasnopopielata pierś ma jasno-rdzawy nalot. Po bokach szyi znajdują się białe plamy. Ogon od spodu jest jasnoszary, od góry - ciemnoszary, na końcu czarny. Skrzydła mają barwę ciemno-stalową z białymi brzegami piór. Na wierzchu skrzydeł występują białe przepaski. Dziób grzywacza jest czerwony. Samica ma barwy mniej wyraźne oraz słabszy połysk szyi i piersi.Żywi się głównie nasionami zbóż, traw i krzewów oraz owocami drzew (buczyna i żołędzie).

Grzywacz zakłada gniazdo na drzewie, rzadziej krzewie lub budynku. Budowę gniazda poprzedza charakterystyczny lot tokowy: ptak wzbija się stromo w górę głośno klapiąc skrzydłami, a następnie opada lotem szybowcowym. Od kwietnia do września grzywacze mogą wyprowadzić nawet do czterech lęgów. W jednym lęgu, w gnieździe zbudowanym z drobnych gałązek i trawy, samica składa 2 białe jaja, które wysiaduje na zmianę z samcem przez ok. 17 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po 3-4 tygodniach.

W Polsce należy do ptaków lęgowych. Przebywa u nas od końca marca do końca października. Jest ptakiem łownym z okresem ochronnym.

posłuchaj moich własnych nagrań grzywacza