Rodzaj: Turdus - drozdy

• drozd obrożny
• droździk
• drozd śpiewak, śpiewak
• paszkot
• kwiczoł
• kos

Drozd obrożny - Turdus torquatus

Drozd obrożny jest ptakiem z rodziny drozdowatych (Turdidae), rzędu wróblowych (Passeriformes). Wśród tej grupy ptaków wyróżnia się 3 podgatunki. W Polsce występuje podgatunek Turdus torquatus alpestris zasiedlający południową i centralną Europę. Drozdy te zamieszkują górskie lasy i kosodrzewinę. Ptaki te są wędrowne, częściowo wędrowne lub osiadłe. Populacje wędrowne zimują w południowej Europie i w północno-zachodniej Afryce.

Drozd obrożny jest podobny do kosa. Samiec ma upierzenie ciemne z dużą białą tarczą na piersi w kształcie półksiężyca, samica jest czarnobrązowa z mniej wyraźną tarczą,a młode mają jedynie małą, białą plamkę tuż pod dziobem. Jaśniejsze brzegi piór tych ptaków układają się w liczne "łuski". Drozd obrożny osiąga średnio: długość ciała ok. 23-24 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 38-42 cm i ciężar ok. 110 g. Odżywia się owadami, dżdżownicami i innymi bezkręgowcami, jesienią zjada jagody.

Gniazdo drozd obrożny zakłada na małym świerku lub jodle na wysokości 1-3 m. Buduje je z gałązek, suchych traw i liści, wylepia od środka próchnicą zmieszaną z błotem i grubo wyściela miękką suchą trawą. Sezon lęgowy u tych drozdów trwa przez maj i czerwiec. w ciągu dwóch miesięcy ptaki wyprowadzają 1 lub 2 lęgi. W jednym lęgu samica składa 4-5 bladoniebieskich jaj z małymi plamkami koloru czerwonobrązowego, czerwonofioletowego lub fioletowoszarego, które sama wysiaduje przez 12-14 dni. Młode (gniazdowniki) uzyskują samodzielność po dwóch tygodniach.

W Polsce drozd obrożny jest licznym ptakiem lęgowym w Karpatach i nielicznym w Sudetach. Gnieździ się też bardzo nielicznie na Mazurach. Przylatuje do nas w marcu-kwietniu, a odlatuje we wrześniu-listopadzie. Drozd obrożny jest ptakiem chronionym.

Droździk - Turdus iliacus

Droździk (drozd rdzawoboczny) jest małym ptakiem z rodziny drozdowatych (Turdidae), rzędu wróblowych (Passeriformes). Wśród droździków wyróżnia się 2 podgatunki: Turdus iliacus iliacus - występujący w północnej Eurazji i Turdus iliacus coburni - występujący na Islandii i na wyspach wulkanicznych na północnym Atlantyku między Islandią a Shetlandami. Droździki są wędrowne lub częściowo wędrowne. Populacje zamieszkujące Islandię i wyspy na północnym Atlantyku przenoszą się na zimę do Szkocji, Irlandii, Francji i na Półwysep Iberyjski. Populacje Euroazjatyckie zimują w Europie zachodniej oraz wokół morza Czarnego i Kaspijskiego. Droździki bytują zwykle na obrzeżach lasów liściastych i mieszanych.

Droździk jest najmniejszym drozdem występującym w Polsce. Osiąga średnio: długość ciała ok. 21 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 33-35 cm i wagę ok. 60 g. Droździki mają jasne brwi i wąsy oraz rdzawe boki ciała i pokrywy podskrzydłowe. Odżywiają się różnymi bezkręgowcami, a jesienią i zimą zjadają również jagody i owoce (np. głogu). Pożywienia szukają na ziemi - biegając i skacząc przepatrują glebę. Zbierają również owady z drzew i krzaków.

Gniazdo droździk zakłada przy pniu lub na bocznych gałęziach młodych drzew (na wysokości 1,5-3 m) lub w krzewach. Gniazdo jest czarkowatą konstrukcją uplecioną z gałązek, trawy i mchu, od środka wyklejoną błotem zmieszanym z materiałem roślinnym i wyścieloną trawą i liśćmi. Wiosną samica składa 4-6 jaj o tle bladoniebieskim lub zielonkawoniebieskim z niewyraźnymi czerwono-brązowymi plamkami. Jaja wysiaduje sama przez 12-13 dni. Młode (gniazdowniki) muszą przez jakiś czas pozostawać w gnieździe, gdzie są karmione przez rodziców. Droździki w sezonie lęgowym (w Polsce maj-czerwiec) wyprowadzają 2 lęgi.

najliczniej droździki gniazdują w Skandynawii i północnej Rosji. W Polsce gniazdują nielicznie. Ptaki te rzadko zimują w naszym kraju. Przylatują do nas w marcu-kwietniu, a odlatują we wrześniu-listopadzie. Droździki wędrują w dużych grupach i jak większość drozdów lecą głównie nocą, zatrzymując się w lasach, na polach lub łąkach. Droździki są pod ochroną.

Posłuchaj moich własnych nagrań droździka.

Drozd śpiewak - Turdus philomelos

Drozd śpiewak (śpiewak) (Turdus philomelos syn. Turdus ericetorum) jest średnim ptakiem wędrownym z rodziny drozdowatych (Turdidae), rzędu wróblowych (Passeriformes). Wśród śpiewaków wyróżnia się kilka podgatunków. Drozdy te występują w Europie i w azji. Zasiedlają gęste lasy, raczej szpilkowe i mieszane niż liściaste. Coraz częściej spotyka się je w starych parkach i ogrodach. Drozd śpiewak w sto lat po kosie zaczął kolonizować miasta. Jednak rzadziej niż kos zbliża się do ludzkich siedzib. Śpiewak zimuje już na wybrzeżach belgijskich i holenderskich oraz na Wyspach Brytyjskich, głównie jednak w rejonie Morza śródziemnego.

Śpiewak jest wielkości szpaka. U tych ptaków nie występuje dymorfizm płciowy. Drozdy śpiewaki mają wierzch ciała brunatnooliwkowy, boki i pierś rdzawopłowe z podłużnymi, ciemnymi plamami. Kolor boków i piersi płynnie przechodzi w biel brzucha i podogonia. Ptaki te osiągają średnio: długość ciała ok. 22-23 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 33-36 cm i wagę ok. 60-70 g. Śpiewaki żywią się owadami i innymi bezkręgowcami. Późnym latem i jesienią jedzą również jagody i owoce. Pożywienia śpiewak poszukuje na ziemi w sposób podobny do kosa. Charakterystyczne są tzw. "kuźnie" śpiewaka , gdzie rozbija on muszle ślimaków. Ptak ujmuje w tym celu ślimaka w dziób i machając głową na boki uderza nim o jakąś twardą powierzchnię, np. o kamień, służącą mu jako kowadło.

Gniazdo śpiewaka znajduje się na drzewie lub krzewie, czasem na ziemi wśród gęstej roślinności. Gniazdo jest koszyczkiem splecionym z gałązek, trawy i mchu, od środka wyklejonym mieszaniną błota, próchna, liści i śliny. Wylepa gniazda jest tak gładka, że przypomina tekturę. Gniazdo nie ma wyściółki. W sezonie lęgowym (kwiecień-czerwiec) ptaki wyprowadzają 2 lęgi. W jednym lęgu samica składa 3-5 wysmukłych, bladoniebieskich jaj z czerwonymi, brązowymi lub czarnymi plamkami, które sama wysiaduje przez 12-14 dni. Młode (gniazdowniki) opuszczają gniazdo po ok. 2 tygodniach.

W Polsce drozd śpiewak jest ptakiem lęgowym. Przylatuje do nas w marcu-kwietniu, a odlatuje we wrześniu-październiku. Jest objęty ochroną.

posłuchaj moich własnych nagrań śpiewaków

Paszkot - Turdus viscivorus

PASZKOT należy do rodziny drozdowatych (Turdidae), rzędu wróblowych (Passeriformes). W grupie tych ptaków wyróżnia się 3 podgatunki. Paszkoty występują w borach i lasach mieszanych Europy, zachodniej Syberii i północno-zachodniej Afryki. Populacje wysunięte najbardziej na północ są wędrowne, inne są częściowo wędrowne lub osiadłe.

Wierzch ciała paszkota jest brunatny, spód jasny w czarne plamki. Pokrywy podskrzydłowe są białe, a między okiem a nasadą dzioba oraz wokół oczu piórka są jaśniejsze. Paszkot osiąga średnio: długość ciała ok. 27 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 42-47 cm i wagę ok. 110 g. Paszkot żywi się bezkręgowcami, których szuka na ziemi, na drzewach i krzakach. Jesienią i zimą zjada również owoce i jagody (np. jemioły).

Gniazdo paszkot zakłada na grubej gałęzi przy pniu drzewa lub w rozwidleniu poziomej gałęzi. Gniazdo jest czarkowatą konstrukcją z luźno splecionych patyków, korzonków, traw i mchu,od środka wyklejoną mieszaniną błota i materiału roślinnego i grubo wysłaną miękką trawą (niekiedy z przymieszką igliwia). Wiosną (w Polsce kwiecień-czerwiec) paszkoty wyprowadzają 2 lęgi. W jednym lęgu samica składa 3-5 bladoniebieskich, zielononiebieskich lub żółtawych jaj z czerwono-brązowymi plamkami, które sama wysiaduje przez 12-15 dni. Pisklęta są gniazdownikami, więc jeszcze przez jakiś czas muszą pozostawać w gnieździe pod opieką rodziców.

W polsce paszkoty są ptakami lęgowymi i zimującymi. Przeloty paszkotów przez nasz kraj mają miejsce wiosną w marcu-kwietniu i jesienią we wrześniu-listopadzie. Paszkoty należą w Polsce do ptaków łownych.

posłuchaj moich własnych nagrań paszkota

Kwiczoł - Turdus pilaris

Kwiczoł należy do rodziny drozdowatych (Turdidae), rzędu wróblowych (Passeriformes). Występuje w Eurazji. Żyje na obrzeżach lasów, w zadrzewieniach, w dolinach rzecznych; coraz częściej można go spotkać w sadach i parkach. Kwiczoły rozszerzyły swój zasięg na Europę środkową dopiero pod koniec XIX wieku - pierwotnie były ptakami północy. Kwiczoły zimę spędzają w miejscu występowania lub przemieszczają się niezbyt daleko w południowe, cieplejsze rejony - do Europy środkowej, zachodniej lub południowej. Rzadko lecą do północnej Afryki, na wyspy Kanaryjskie i nad Zatokę Perską.

Kwiczoł jest wielkości kosa. Osiąga średnio długość ciała ok. 25-26 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 39-42 cm i wagę ok. 100 g. Kwiczoł jest najbardziej kolorowy spośród drozdów występujących w Polsce. Ma niebieskopopielatą głowę, wierzch ciała i skrzydła brązowe, ogon prawie czarny, kuper szary, spód ciała jasny z ciemnymi centkami, pierś złotobrązowa z czarnymi plamkami i białe pokrywy podskrzydłowe. Kwiczoły są ptakami towarzyskimi i hałaśliwymi. Zimą łączą się w stadka. Odżywiają się bezkręgowcami, jesienią i zimą zjadają również jagody (np. jałowca) i owoce (np. jabłka). Do rozłupywania skorupek ślimaków służy mu mocny dziób.

Kwiczoł zakłada gniazdo na gałęzi przy pniu drzewa lub na jednej z bocznych gałęzi; wyjątkowo na ziemi lub w szczelinie między kamieniami. Gniazdo jest czarkowatą konstrukcją uplecioną z gałązek, trawy i korzonków, od środka wyklejoną błotem, grubo wysłaną miękką trawą i piórami. Kwiczoły gniazdują w koloniach (do 30 par), często na jednym drzewie. Kwiczoły zaciekle bronią swoich gniazd. Kiedy zbliża się drapieżnik, cała kolonia nadlatuje i obrzuca napastnika odchodami. Dla ptaków (amatorów jaj i piskląt: wrony, sroki, sójki, myszołowy i in.) taki nalot grozi śmiercią, ponieważ odchody sklejają pióra uniemożliwiając latanie. Sezon lęgowy kwiczołów w Polsce trwa od kwietnia do czerwca. W tym czasie ptaki wyprowadzają 1-2 lęgi. W jednym lęgu samica składa 5-6 bladoniebieskich jaj z czerwonobrązowymi plamkami, które sama wysiaduje przez 10-13 dni. Po ok. dwóch tygodniach pisklęta (gniazdowniki) opuszczają gniazdo.

W Polsce kwiczoły są licznymi ptakami lęgowymi i zimującymi głównie na wschodzie kraju. Przelot wiosenny kwiczołów przez polskę ma miejsce w marcu-kwietniu, a jesienny - we wrześniu-listopadzie. Kwiczoł jest ptakiem łownym.

posłuchaj moich własnych nagrań kwiczołów

Kos - Turdus merula

Kos jest średnim, częściowo wędrownym ptakiem z rodziny drozdowatych (Turdidae), rzędu wróblowych (Passeriformes). Wśród kosów wyróżnia się kilkanaście podgatunków. Kosy występują w Europie, Azji, północno-zachodniej Afryce, a nawet zostały introdukowane w Australii, na Nowej Zelandii i okolicznych wyspach. Polskie ptaki (poza populacjami miejskimi) zimują na południu Europy. Populacje miejskie, prowadzące osiadły tryb życia, pozostają na zimę w kraju. Kosy, pierwotnie bytujące wyłącznie w gęstych lasachliściastych, często nad brzegami rzek i jezior, obecnie są pospolitymi ptakami w parkach, ogrodach, a nawet w centrach wielkich miast.

Kos jest nieco większy od szpaka. Osiąga średnio: długość ciała ok. 24-27 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 34-40 cm i wagę ok. 75-110 g. Samiec jest czarny, wiosną z żółtopomarańczowym dziobem. Samica jest oliwkowobrązowa z niewyraźnymi plamkami na spodzie i rozjaśnieniem na podgardlu oraz brązowawym dziobem. Kosy odżywiają się owadami i innymi bezkręgowcami zbieranymi na ziemi, a późnym latem i jesienią zjadają również jagody i owoce. Kos szukający ofiar na ziemi porusza się krótkimi skokami, przystając co chwilę, aby się rozejrzeć bądź wypatrzyć zdobycz. Wśród głosów wydawanych przez kosa są takie, które alarmują o drapieżnikach naziemnych i takie, które ostrzegają przed napastnikami z powietrza. W pieśni godowej kosa mogą znaleźć się zasłyszane w okolicy dźwięki (np. dzwonki telefonów komórkowych). U kosów żyjących w miastach czasami występuje częściowy lub całkowity albinizm (brak pigmentu na całym ciele). W normalnych warunkach takie osobniki byłyby szybko wyeliminowane przez drapieżniki, ale w miastach mogą się swobodnie rozmnażać, ponieważ tam jest mniej naturalnych wrogów.

Kos zakłada gniazdo zwykle na drzewie, na wysokości 2-3 m, a także w gęstych krzewach i żywopłotach, rzadko na ziemi. W miastach gnieździ się również w załomach murów i innych miejscach przypominających półdziuple. Gniazdo, czarkowata konstrukcja, zbudowane jest z gałązek, suchych liści i źdźbeł trawy, wyklejone od środka mieszaniną próchnicy i błota i wyścielone miękką, suchą trawą. Sezon lęgowy u kosów trwa od kwietnia do lipca. W tym czasie ptaki mogą wyprowadzić do trzech lęgów. W jednym lęgu samica składa 3-5 bladozielonych, rdzawo nakrapianych, wysmukłych jaj, które sama wysiaduje przez 12-14 dni. Młode (gniazdowniki) opuszczają gniazdo po ok. dwóch tygodniach.

W polsce kos należy do pospolitych ptaków lęgowych i zimujących. Przelot wiosenny przez nasz kraj trwa przez marzec i kwiecień, a jesienny - przez październik i listopad. Kosy są pod ochroną.

posłuchaj moich własnych nagrań kosów