Piegża zwyczajna lub po prostu piegża należy do rodziny pokrzewkowatych (Sylviidae), do rzędu wróblowych (Passeriformes) i do podrzędu śpiewających (Oscines). Piegże zasiedlają umiarkowaną strefę klimatyczną Europy i znacznych obszarów Azji zachodniej i środkowej. Nie gniazdują w Hiszpanii i we Włoszech, a także w Irlandii i na Islandii. Na Półwyspie Skandynawskim występują tylko na południu. Opisano kilkanaście podgatunków, różniących się nieco ubarwieniem. Pokrzewki te zimują w Afryce środkowo-wschodniej, a populacje azjatyckie - w Indiach i na Półwyspie Arabskim. W Polsce piegże zasiedlają lasy, parki i ogrody, większe śródpolne zakrzewienia, uprawy leśne i plantacje malin. Gniazdują nawet w strefie kosówki w górach i w gąszczach rokitnika na plażach nadmorskich. Piegże osiedlają się najbliżej ludzi ze wszystkich występujących u nas pokrzewek. Można je spotkać w żywopłotach, na placach zabaw, przy przedszkolach, na niewielkich skwerach i w parkach.
Piegża jest najmniejszą gniazdującą u nas pokrzewką. Długość jej ciała wynosi 12-13 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 19 cm, a masa 13-18 g. Obie płci ubarwione są prawie jednakowo. U samców występują intensywniejsze barwy, które jednak nie tak łatwo zauważyć w terenie. Wierzch ciała i skrzydła tych pokrzewek są szarobrązowe, spód biały z różowym nalotem, ogon szarobrązowy z białymi brzegami, podgardle białe, a nogi ciemnoszare. Ponadto głowa jest szara, policzki ciemnoszare, a przez oko przechodzi ciemna przepaska. Piegża ma również ciemne tęczówki.
Są to ptaki bardzo ruchliwe. Często przeskakują z gałęzi na gałąź. Piegże od żywiają się owadami we wszystkich stadiach ich rozwoju, a latem i jesienią również jagodami i miękkimi owocami. Owady zbierają z gałęzi i liści.
Piegże przylatują do nas na lęgi w połowie kwietnia. Po fazie zalotów zaczyna się budowa gniazda. Gniazdo jes czarką uwitą z gałązek lub trawy, wyścieloną korzonkami. Umieszczone jest zwykle od kilku do kilkudziesięciu centymetrów nad ziemią, ale może się też znajdować powyżej wzrostu człowieka. Gniazdo jest świetnie ukryte w gęstwinie gałęzi, na przykład jałowca.
Mniej więcej w połowie maja samica składa 4-6 białych lub brązowawych jaj, z nielicznymi brązowymi plamkami. Wysiadywanie trwa około dwunastu dni. Pisklęta klują się nagie, więc przez pierwsze dni samica musi je stale ogrzewać. Karmieniem piskląt zajmują się obydwoje rodzice. Pisklęta karmione są przez 14 dni pobytu w gnieździe. Po opuszczeniu gniazda młode piegże kryją się w gąszczu i są w stałym kontakcie głosowym z rodzicami i jeszcze przez pewien czas troskliwi rodzice przynoszą młodym piegżom pokarm. Można czasem zaobserwować, jak siedzące na bocznej gałęzi krzewu młode piegże czekają na pokarm od rodziców. Jednak w razie zaniepokojenia rozpierzchają się na wszystkie strony. Część par przystępuje w czerwcu do drugiego lęgu. Po utracie lęgu piegże mogą go powtórzyć. W lęgach następnych i powtarzanych jest zwykle mniej jaj. Okres odlotu na zimowiska rozciąga się od sierpnia aż do połowy września.
Piegże śpiewają mniej więcej do końca czerwca. Śpiew piegży składa się z piosenek, między którymi występują dość regularne przerwy. Piosenka zaczyna się cichym szczebiotem,tak zwanym przedśpiewem, który przechodzi w głośny, dźwięczny klekot. Klekot ten będę dalej nazywać grzechotką. Przedśpiew, krótki i nieco zgrzytliwy, jest słyszalny tylko z bliska. Natomiast głośna grzechotka złożona jest z szybko powtarzanych jednakowych dźwięków. Piegże niekiedy odstępują od opisanego schematu. Na przykład, grzechotki kończącej piosenkę może wcale nie być.