Jedyni przedstawiciele niektórych rodzin








jedno z możliwych środowisk życia - las Rodzina: Wilgi - Oriolidae

Wilgi (Oriolidae), rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmuje 26 gatunków. Ptaki z tej rodziny mają silne, ostro zakończone dzioby. Ubarwienie większości gatunków jest kontrastowe: zielone, żółte i czarne. Wilgi żyją wśród konarów drzew głównie w subtropikalnych rejonach Afryki, Azji i Australii. W strefie umiarkowanej występują tylko 2 gatunki: wilga (Oriolus oriolus) oraz wilga chińska (Oriolus chinensis).

Wilga - Oriolus oriolus

Wilga - mały ptak z rodziny wilg (Oriolidae), rzędu wróblowych (Passeriformes) - występuje w dwóch podgatunkach. W Polsce spotykany jest podgatunek Oriolus oriolus oriolus (podgatunek nominatywny), który występuje w Europie i Afryce Północnej. Wilga dobrze czuje się w lasach liściastych i mieszanych (głównie na ich skrajach), w ogrodach, parkach, sadach i zadrzewieniach, w dolinach rzecznych. Unika zwartych kompleksów leśnych.

Wilga jest nieco większa od szpaka. Osiąga długość ciała ok. 23 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 44 cm i wagę 51-85 g. Upierzenie samca jest jaskrawożółte z czarnymi skrzydłami i ogonem. Samica natomiast jest szarożółta z jasnym spodem ciała, na którym widnieją ciemne kreski. Skrzydła samicy są jaśniejsze niż u samca. Melodyjny, fletowy głos, który słyszymy wiosną, to śpiew samca. Gdy zanosi się na deszcz, tj. gdy wzrasta wilgotność powietrza, samiec unosi się miłosnym zapałem i zaczyna śpiewać. Samiczka odzywa się głosem nie tak pięknym jak samiec, lecz nieco skrzeczącym. Wilga przebywa wysoko w koronach drzew, rzadko schodzi na ziemię, a w dodatku jest bardzo płochliwa, toteż łatwiej ją usłyszeć niż zobaczyć. Wilgi odżywiają się głównie owadami, poczwarkami i gąsienicami. Niekiedy zjadają jagody i owoce jak na przykład czereśnie i wiśnie.

Czarkowate gniazdo, misternie splecione głównie przez samicę umieszczone jest zwykle kilka metrów nad ziemią, w rozwidleniu bocznej gałęzi, z dala od pnia. W tak przygotowanym gniazdku samica składa w końcu maja lub w czerwcu 3-5 jaj o silnie wydłużonym kształcie, w kolorze białym lub kremowym z nielicznymi wiśniowymi lub czarnymi kropkami. Samica na zmianę z samcem wysiaduje jaja przez 16-17 dni. Pisklęta są gniazdownikami i opuszczają gniazdo po ok. dwóch tygodniach. Wilgi wyprowadzają 1 lęg w roku.

Wilga w Polsce należy do ptaków lęgowych. Ten sympatyczny ptaszek przylatuje do nas w maju, a odlatuje na afrykańskie zimowiska w sierpniu lub wrześniu. Wilga objęta jest ochroną gatunkową.

posłuchaj moich własnych nagrań wilg

głosy
posłuchajtyp plikurozmiar
śpiew samca na tle innych ptakówwav18 kb
wilga- samiczkamp314 kb
wilga, śpiew i nawoływaniemp358 kb
wilga, różne nawoływania i śpiewmp3256 kb

rodziny i gatunki
alfabetyczny spis ptaków




jedno z możliwych środowisk życia - las Rodzina: Wireony - Vireonidae

Wireony, rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmuje 46 gatunków. Są to małe ptaki prowadzące głównie nadrzewny tryb życia i w przeważającej iększości żyjące samotnie. Ich długość waha się od 10 do 17 cm. Występują w większości w Ameryce Północnej i Środkowej, a tylko 2 gatunki - w Ameryce Południowej. Wierzch ciała tych ptaków jest zielonkawy lub szarawy, spód - białawy lub żółty, a na skrzydłach często występują jasne pręgi. Odżywiają się owadami. Czarkowate lub workowate gniazdo zawieszają na rozwidleniach gałązek drzew. Samice składają 2-5 jaj, które wysiadują na zmianę z samcami przez 11-14 dni. Pisklęta przebywają w gnieździe ok. 2 tygodni.



Wireonek czerwonooki - Vireo olivaceus

Wireonek czerwonooki - niewielki ptak wędrowny z rodziny wireonów (Vireonidae), rzędu wróblowych (Passeriformes) - zasiedla wschodnie wybrzeże USA i pas południowej Kanady od Atlantyku po Pacyfik. Wireonek czerwonooki zimuje w Ameryce Południowej. Ptaszek ten zalatuje również do Europy (w tym również do Polski), jednak najliczniej przybywa do Wielkiej Brytanii i Irlandii. Wireonek czerwonooki dobrze czuje się w różnego typu lasach.

Wireonek czerwonooki zawdzięcza swoją nazwę czerwonym tęczówkom oczu, nad którymi ma białe brwi. Wierzch jego ciała jest ciemnooliwkowy, a spód - jasny. Na głowie znajduje się szara czapeczka. Wireonek waży tylko 12-25 g. Wireonek zjada głównie owady, a dietę uzupełnia pokarmem roślinnym: nasionami i jagodami.

Gniazdo wireonek czerwonooki buduje z traw i innych roślin i umieszcza w rozwidleniu gałęzi 1,5 do 20 m nad ziemią. W maju-lipcu samica składa 3-5 jaj, które wysiaduje sama przez 11-14 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po ok. 10-12 dniach.

głosy
posłuchajtyp plikurozmiar
wireonek czerwonookiwav57 kb
Wireonek czerwonooki w chórze ptakówau126 kb
wireonek czerwonooki - dłuższy występmp3193 kb

rodziny i gatunki
alfabetyczny spis ptaków



jedno z możliwych środowisk życia - tundra Rodzina: Jemiołuszkowate - Bombycillidae

Jemiołuszkowate - rodzina ptaków z rzędu wróblowych - obejmuje 2 rodzaje (Bombycilla i Hypocolius)i 4 gatunki. Ptaki z tej rodziny występują w tundrze, lasotundrze i tajdze Europy, Azji i Ameryki Północnej, oraz na zakrzewionych półpustyniach Półwyspu Arabskiego. Jemiołuszki są wielkości szpaka. Mają dość krótkie i grube dzioby. Cechą charakterystyczną jest długi, ukośny czubek na głowie i gęste, pastelowe upierzenie. Jemiołuszkowate odżywiają się jagodami, owocami leśnymi i owadami. Gatunki północne odbywają masowe wędrówki do środkowej Europy w poszukiwaniu pokarmu.


Jemiołuszka - Bombycilla garrulus

Jemiołuszka, niewielki ptak z rodziny jemiołuszkowatych (Bombycillidae), rzędu wróblowych (Passeriformes), występuje na dalekiej północy - od Laponii po Kamczatkę - oraz w północno-zachodniej części Ameryki Północnej. Zamieszkuje drzewostany iglaste lub mieszane z obfitym podrostem i podszyciem. Latem przebywa w tajdze, a zimą - w pobliżu siedzib ludzkich (np. w parkach).

Jemiołuszka osiąga ok. 18-21 cm długości ciała, ok. 35 cm rozpiętości skrzydeł oraz wagę ok. 55 g. Ubarwienie samca (tak samo jak u samicy) jest szarobrązowe, z białymi pręgami na skrzydłach i żółtym paskiem na końcu ogona. Na głowie jemiołuszki znajduje się duży czubek skierowany do tyłu . Dziób i nogi tych ptaków są czarne. Jemiołuszki odżywiają się jagodami, owocami jemioły, jarzębiny, głogu, dzikiej róży, a w okresie godów owadami - głównie komarami chwytanymi w locie. Dziennie pobierają dwa razy więcej pokarmu niż same ważą (ponad 100 g). Poza okresem lęgowym jemiołuszki żyją w stadach. W czasie ostrych zim bardzo liczne stada tych ptaków w poszukiwaniu pokarmu nawiedzają Europę, aż po południową Francję i Bałkany.

Jemiołuszki gnieżdżą się na drzewach iglastych. Gniazdo budują z gałązek, traw, mchów i porostów. Samica składa 3-4 jaja, które wysiaduje sama przez ok. 14 dni, a samiec w tym czasie ją dokarmia. Karmieniem piskląt zajmują się oboje rodzice. Jemiołuszki wyprowadzają 1 lęg w roku.

W Polsce jemiołuszka jest gatunkiem przelotnym i zimującym. Objęta jest ochroną gatunkową.

głosy
posłuchajtyp plikurozmiar
jemiołuszka1mp323 KB
jemiołuszka2mp379 kb

rodziny i gatunki
alfabetyczny spis ptaków




środowisko życia - góry Rodzina: Pluszczowate - Cinclidae

Pluszcze, to jedyna rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes) całkowicie związana ze środowiskiem wodnym. Należy do niej tylko 5 gatunków. Pluszcze występują na górzystych terenach Eurazji, Ameryki Północnej i północno-zachodniej Afryki, gdzie spotykane są nad wartkimi strumieniami.

O dobrym przystosowaniu Do przebywania w wodnym środowisku świadczą niektóre ich cechy: krępe ciaało o niewielkich rozmiarach, krótkie skrzydła i ogon, słabo spneumatyzowane kości, prosty, ienki i spłaszczony dziób ze szczelinowatymi nozdrzami, gęste, nieprzemakalne upierzenie oraz Nogi z mocnymi palcami zakończonymi długimi pazurami. Przebywając nad wodą pluszcze wykonują charakterystyczne przysiady całym ciałem. Pokarm zdobywają podczas nurkowania w strumieniach pod prąd wody. Odżywiają się drobnymi bezkręgowcami wodnymi, jak również kijankami i narybkiem.

Pluszcze gnieżdżą się pod półkami skalnymi nad wodą. Samice składają 4-6 jaj, które same wysiadują przez ok. 17 dni. Pisklęta pozostają w gnieździe 19-25 dni.

W Polsce, w Karpatach, Sudetach, a także na północy występuje tylko jeden gatunek tej rodziny - pluszcz (Cinclus cinclus). Gatunek ten objęty jest ochroną.


Pluszcz - Cinclus cinclus

Pluszcz - ptak z rodziny pluszczy (Cinclidae), rzędu wróblowych (Passeriformes) - jest jedynym ptakiem z podrzędu śpiewających ściśle związanym z wodą. Występuje w Eurazji i afryce północnej. W Europie środkowej występuje pluszcz z podgatunku C. c. aquaticus, C. c. gularis i C. c. cinclus. Dwa pierwsze podgatunki są zasadniczo osiadłe, natomiast ptaki z podgatunku C. c. cinclus przylatują do Europy środkowej na zimę, ponieważ w północnych częściach kontynentu (gdzie odbywają lęgi) zima jest zbyt surowa. Pluszcze zasiedlają przede wszystkim góry, żyją nad niezamarzającymi, czystymi i wartkimi rzekammi i potokami górskimi.

Pluszcze mają bardzo gęste upierzenie, obficie natłuszczone wydzieliną gruczołu kuprowego. Mają też silne nogi z mocnymi pazurami, które ułatwiają przytrzymywanie się kamieni podczas chodzenia po dnie strumienia. Nozdrza pluszczy mają błoniaste klapki, które zapobiegają dostawaniu się wody do układu oddechowego. Krew pluszczy zawiera więcej chemoglobiny niż u innych wróblowych podobnej wielkości. Pozwala to na lepsze wysycenie krwi tlenem, co daje możliwość dłuższego wstrzymywania oddechu. Dorosłe pluszcze mają brązową głowę, takież skrzydła i ogon. Szarołupkowe plecy upstrzone są czarnymi plamkami. Gardło i górna część piersi są białe, a poniżej widnieje smuga o brązowej barwie, łącząca się z czarnym brzuchem i bokami (u podgatunku C. c. cinclus pręga ta nie występuje). Dziób pluszcza jest zwykle czarny, a nogi i tęczówki - brązowe. Pisklęta są szarobrązowe i nie mają brązowej smugi. Pluszcz osiąga ok. 17,5-20 cm długości ciała i ciężar ok. 50-84 g. Samce są wyraźnie większe i cięższe od samic oraz mają od nich dłuższe skrzydła. Pluszcze latają szybko, szybko poruszając skrzydłami lub szybują z przenikliwym wołaniem. Pokarmem tych ptaków są owady wodne, mięczaki, skorupiaki, małe rybki i inne drobne zwierzęta. Pluszcze łowią je pływając pod wodą lub chodząc po dnie pod prąd strumienia. Przy poruszaniu się pod wodą pluszcz posługuje się swoimi skrzydłami. Ptak ten chodzi i biega również po brzegu i zbiera owady lądowe. W okresie godowym samiec pluszcza śpiewa i biega eksponując swoją białą pierś, na której puszy piórka, kłania się przed samicą, szybko uginając nogi, opuszcza lekko skrzydła i wachlarzowato rozkłada ogon, wolno przechyla głowę na boki i szybko mruga powiekami, poczym wzlatuje wysoko i w locie odzywa się dźwięcznym głosem. Śpiewać potrafią obydwie płcie, ale tokują tylko samce.

Okrągłe lub owalne, grubościenne gniazdo pluszcz zakłada bardzo blisko wody: w zagłębieniu skalnym na urwistym brzegu, w szczelinie muru, na dźwigarze mostu lub (znacznie rzadziej) na zwisającej nad wodą gałęzi. Gniazdo splecione jest z suchej trawy i mchu i wyścielone jest suchymi liśćmi drzew. W marcu lub kwietniu samica składa 4-5 białych jaj, które sama wysiaduje przez 12-18 dni. W tym czasie samiec ją dokarmia, albo trzyma straż przy wejściu do gniazda. Pisklęta są gniazdownikami, więc przez pewien czas pozostają w gnieździe pod troskliwą opieką rodziców. Przez pierwsze 2 tygodnie życia są troskliwie ogrzewane przez samicę. Po wyjściu z gniazda już opierzone pisklęta jeszcze przez 2 tygodnie są dokarmiane przez rodziców. Zaniepokojone, już opierzone, ale jeszcze nie samodzielne młode ptaki wyskakują z gniazda i nurkują pod powierzchnię wody. Pluszcze wyprowadzają 1-2 lęgi w roku.

W Polsce pluszcze należą do nielicznych ptaków lęgowych. W naszym kraju można spotkać pluszcze osiadłe (przystępujące u nas do lęgów) w Sudetach i Karpatach. Są to pluszcze z podgatunku C. c. aquaticus. W Polsce północnej gniazdują pluszcze z podgatunku C. c. cinclus (podgatunek nominatywny). Dodatkowo na zimę przylatują do nas pluszcze z północy Europy. Ptaki te są pod ochroną.

głosy
posłuchajtyp plikurozmiar
pluszcz - nawoływaniewav5 kb
pluszcz - śpiewmp339 kb
śpiew - nieco dłuższy występ pluszczamp370 kb
pluszcz - śpiew i nawoływaniemp3129 kb

rodziny i gatunki
alfabetyczny spis ptaków




jedno z możliwych środowisk życia - las Rodzina: Kowalikowate - Sittidae

Kowalikowate (Sittidae) to rodzina niewielkich (do 14 cm długości) ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), występujących w Eurazji i Ameryce północnej. Należące do tej rodziny ptaki mają silne stopy, duże głowy, ostre dzioby i krótkie ogony. Odżywiają się owadami wydłubywanymi spod kory drzew i ze szczelin skalnych. Bardzo dobrze wspinają się po pniach drzew i skałach. Potrafią również schodzić głową w dół, co jest cechą wyjątkową wśród ptaków. Gniazdują w dziuplach lub szczelinach skalnych.

Kowalik - Sitta europaea

Kowalik - mały, osiadły ptak z rodziny kowalikowatych (Sittidae), rzędu wróblowych (Passeriformes) - zamieszkuje Europę (poza północnym skrajem Półwyspu Skandynawskiego), Maghreb, oraz znaczną część Azji (poza częścią centralną). Większość ornitologów wyróżnia 3 podgatunki w populacji europejskiej: Sitta europea europaea, Sitta europaea caesia i Sitta europaea sinensis. Zasiedla luźne, stare lasy liściaste i mieszane, spotyka się go również często w parkach miejskich. Kowalik Unika głębi lasów i suchych borów iglastych.

Kowalik jest mniej więcej wielkości wróbla. Długość jego ciała wynosi średnio ok. 14 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 29 cm, a ciężar - ok. 20g. Kowalik ma długi dziób i krótki ogon, smukłą sylwetkę i dużą głowę. Jego upierzenie jest z wierzchu szaroniebieskie, od spodu rdzawobrązowe, a przez oko przechodzi czarny pasek. Kowalik znany jest z tego, że jako jedyny z naszych ptaków potrafi chodzić po pniach drzew głową w dół. Szuka w ten sposób owadów, których nie zauważyły inne ptaki chodzące głową do góry. Ten niewielki ptaszek jest bardzo zwinny i ruchliwy. Chociaż kowalik nie jest spokrewniony z dzięciołami, potrafi, tak jak one, wydobywać owady spod kory drzew (podważając ją swoim długim dziobem). Kowaliki odzywają się chętnie i głośno, a repertuar ich sygnałów jest bardzo bogaty. Kowalika można usłyszeć nie tylko wiosną i latem, ale również jesienią i w cieplejsze dni zimowe. Pożywieniem tych ptaków są owady i nasiona.

Kowalik zakłada gniazdo w dziuplach, rzadziej w budkach lęgowych. W obronie przed konkurentami do miejsca na gniazdo otwór wlotowy zalepia gliną tak, aby pasował do jego rozmiarów. W podobny sposób kowalik wygładza nierówności dziupli. Wyściółkę gniazda stanowi kora sosnowa. W kwietniu samica składa do 8 jaj, które sama wysiaduje przez 13-14 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo po ok. 22-24 dniach. Kowaliki wyprowadzają 1 lęg w roku.

W Polsce kowalik jest pospolitym ptakiem lęgowym. Objęty jest ochroną gatunkową.

posłuchaj moich własnych nagrań kowalików

głosy
posłuchajtyp plikurozmiar
kowalik - przykład śpiewump315 kb
kowalik - trochę inny śpiewmp319 kb
kowalik na tle gawronówmp3170 kb
kowalik - świergotwav40 kb
głos wabiącymp313 kb
kowalik - głos godowywav61 kb
kowaliki - głos godowymp327 kb

rodziny i gatunki
alfabetyczny spis ptaków



jedno z możliwych środowisk życia - las Rodzina: Strzyżykowate - Troglodytidae

Strzyżykowate (strzyżyki), to rodzina niewielkich ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca ok. 69 gatunków. Liczba rodzajów i gatunków w tej rodzinie dotychczas nie jest ustalona. Przynależność poszczególnych grup ptaków do rodziny strzyżyków jest tematem sporów wśród ornitologów. Nazwa tej rodziny pochodzi od greckiego słowa"troglod'ytes" - jaskiniowiec, które jest zlepkiem dwóch słów: trogle - pieczara i dytes - wchodzący. Strzyżyki zawdzięczają swoją nazwę zwyczajowi umieszczania swoich zamkniętych gniazd w ciemnych zakamarkach, szczelinach i zagłębieniach. Strzyżyki występują głównie w obu Amerykach. Największa obfitość gatunków strzyżyków występuje w tropikalnych i subtropikalnych rejonach Ameryki Środkowej i Południowej. Tylko 1 gatunek, strzyżyk (Troglodytes troglodytes), przebył Cieśninę Beringa i rozprzestrzenił się również w Europie, Azji i Afryce północnej. Strzyżyki zasiedlają różnorodne środowiska: lasy, tereny trawiaste, zakrzewione lub skaliste, oraz obszary podmiejskie. Spotkać je można w górach, na nizinach i na morskich wyspach. Zajmują tereny suche i bagienne. Wiele gatunków strzyżyków chętnie przebywa w niskiej i gęstej roślinności.

Upierzenie strzyżyków jest miękkie, przeważnie brązowe i szare, prążkowane ciemniejszymi odcieniami. Niektóre tropikalne gatunki mają czarno-białe wzory na spodzie ciała i w okolicy dzioba. Są to małe lub średniej wielkości ptaki o krępej sylwetce, długim, cienkim i ostrym dziobie, krótkich, zaokrąglonych skrzydłach oraz krótkim, często zadartym ogonie. Samce są nieco większe od samic. Śpiew samców jest głośny i skomplikowany. Strzyżyki odżywiają się drobnymi bezkręgowcami i pokarmem roślinnym.

Gniazdo strzyżyków jest zadaszoną konstrukcją z bocznym otworem wejściowym, niekiedy bardzo wymyślną i piękną. Jednak niektóre gatunki układają z patyków otwarte gniazdo na dnie dziupli. Powszechnym obyczajem w rodzinie strzyżyków jest budowanie kilku gniazd przez samce. Samica wybiera jedno, wyściela je i przystępuje do składania jaj. W jednym lęgu samica składa 2-11 jaj, które sama wysiaduje przez ok. 12-20 dni. Strzyżyki mogą wyprowadzić do czterech lęgów w roku.

więcej


Strzyżyk - Troglodytes troglodytes

Strzyżyk należy do rodziny strzyżyków (Troglodytidae), rzędu wróblowych (Passeriformes). Występuje w wielu podgatunkach, różniących się nieco upierzeniem. W Europie północnej występuje strzyżyk z podgatunku nominatywnego (T. t. troglodytes). Strzyżyk rozpowszechniony jest w Ameryce Północnej, Europie, Afryce północnej i Azji. Zasiedla różnorodne środowiska: różne typy lasów i zarośli, tereny podmiejskie oraz porośnięte niskimi krzewami wyspy morskie. W centralnej Azji strzyżyki spotykane są na wysokości 4000 m n.p.m. W Polsce strzyżyk występuje w gęsto podszytych lasach (głównie liściastych i mieszanych), w parkach i ogrodach. Można go często spotkać nad brzegami wód. Tylko północne populacje strzyżyków są wędrowne i odlatują na zimę do cieplejszych stref klimatycznych. Reszta ptaków jest częściowo wędrowna lub osiadła.

Strzyżyk jest najmniejszym (prócz mysikrólika i zniczka) ptakiem występującym w Polsce. Długość jego ciała wynosi ok. 9 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 15 cm i waga 7-12 g. Upierzenie strzyżyka jest brązowe, z ciemniejszymi prążkamina skrzydłach i ogonie, przy czym ubarwienie obu płci jest jednakowe. Długi i cienki dziób strzyżyka jest brązowy, jaśniejszy u nasady. Strzyżyk ma również jasnobrązowe brwi i nogi. Ogon tego ptaka jest krótki, często wysoko uniesiony. Strzyżyk jest aktywny w ciągu dnia i o zmierzchu. Przebywa najchętniej na powierzchni ziemi i w gęstych gałęziach nisko nad nią. Jego głos, który można usłyszeć już o pierwszym brzasku, jest bardzo donośny. Pieśń strzyżyka to wielokrotnie powtarzana kompozycja złożona z trylów i gwizdów. Strzyżyki nie są zbyt towarzyskie - jedynie w zimie łączą się w niewielkie grupy. Pożywieniem tych ptaków są głównie małe bezkręgowce , które zbierają z powierzchni liści, gałązek i kory. Pożywienia strzyżyki szukają również w ściółce leśnej, w szczelinach kory lub murów oraz między kamieniami. Zjadają również drobne owoce i nasiona.

Sezon lęgowy trwa u strzyżyków od kwietnia do lipca. W tym czasie ptaki mogą wyprowadzić do dwóch lęgów. Strzyżyki chętnie gniazdują w gęstych zaroślach, zwałach gałęzi, pod korzeniami, w szczelinach murów i pni. Gniazdo jest kulistą, zamkniętą (starannie ukrytą) konstrukcją, z otworem wejściowym umieszczonym z boku. Gniazdo jest zbudowane z gałązek, mchu i liści oraz innego materiału roślinnego. Samiec buduje zwykle 3-6 gniazd, z których samica wybiera najodpowiedniejsze. Wyściela je piórami, włosiem i innym miękkim materiałem i przystępuje do składania jaj. W jednym lęgu samica składa 5-8 białych, brązowo nakrapianych jaj, które sama wysiaduje przez 12-20 dni. Pisklęta są gniazdownikami, więc przez pewien czas pozostają w gnieździe. W szczególnie dobrych warunkach strzyżyki wykazują skłonność do "wielożeństwa". Wiele samców ma wówczas 2 lub 3 samice. Podczas wysiadywania jaj przez samicę, samiec zaczyna lęgi z inną partnerką.

W Polsce strzyżyki należą do ptaków lęgowych, niektóre pozostają u nas na zimę. Masowe przeloty strzyżyków mają miejsce wiosną w marcu-kwietniu, a jesienią trwają od września aż do grudnia. Strzyżyk jest ptakiem chronionym.

posłuchaj moich własnych nagrań strzyżyka

głosy
posłuchajtyp plikurozmiar
strzyżyk - śpiew1mp374 kb
strzyżyk - śpiew2mp347 kb
strzyżyk - śpiew3mp320 kb
strzyżyk - nawoływaniemp313 kb
strzyżyk - inny rodzaj nawoływaniamp375 kb
strzyżyk - głos wabiącymp327 kb
strzyżyk - jeszcze jedna piosenkamp349 kb

rodziny i gatunki
alfabetyczny spis ptaków



jedno z możliwych środowisk życia - brzeg jeziora Rodzina: remizy - Remizidae

Remizy (Remizidae), to rodzina ptaków z rzędu wróblowych (Passeriformes), obejmująca 10 gatunków. Remizy są małymi ptakami o krępym tułowiu, prowadzącymi nadrzewny tryb życia i podobnymi w zachowaniu do sikor. Ich pożywieniem są owady i nasiona. Upierzenie remizów jest jasnopłowe, czarne, brązowe lub żółtawe. Ptaki te słyną z budowy charakterystycznych, wiszących, workowatych gniazd z wejściowym rękawem. Wysiadywaniem jaj i karmieniem młodych zajmuje się tylko samica.



Remiz - Remiz pendulinus

Remiz, jest niewielkim ptakiem wędrownym z rodziny remizów (Remizidae), rzędu wróblowych (Passeriformes), zamieszkującym środkową i południową Europę i pas Azji Środkowej aż po Mandżurię, półwysep Koreański i środkowe Chiny. Zimuje na południowym skraju Europy, w Azji Mniejszej, Iranie, Indiach i południiowych Chinach. Ptaki te zasiedlają łęgi, brzegi mniej uczęszczanych, zaniedbanych jezior i rzek, zarosłych trzciną, krzewami i drzewami, głównie wierzbami; rzadziej osiedla się na bagnach i torfowiskach.

Upierzenie remiza jest biało-szare z rudawym nalotem; wierzch głowy i kark są szare, przez oko biegnie szeroka czarna pręga, tułów jest czerwonordzawy, kuper i brzuch - jasne, lotki i sterówki - czarnobrązowe o jaśniejszych brzegach. Samice są jaśniejsze od samców. U młodych osobników pręga biegnąca przez oko jest brązowa. Dziób remiza jest krótki i ostry. Ptak ten osiąga długość ciała ok. 11 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 16 cm i wagę 9-11 g. Remiz uwija się wśród gałęzi niskich drzew i krzewów w pobliżu wody. Wydaje przy tym często niezbyt głośny, przeciągły gwizd. Dieta remizów składa się z owadów, pająków i innych bezkręgowców. Jesienią i zimą remizy zjadają nasiona.

Swoje gniazdo remiz zawiesza nad wodą na gałązce (np. wierzby płaczącej), na wysokości od 1 do 10 m. Kształtem gniazdo to przypomina pękatą butelkę z szyjką wygiętą ku dołowi, przez którą ptak wlatuje do wnętrza. Gniazdo, misternie splecione z włókien roślinnych, z puchu wierzb i topól, swobodnie kołysze się na wietrze. Często się zdarza, że samiec buduje kilka gniazd w ciągu sezonu lęgowego. Gdy w pierwszym samica wysiaduje jaja, on próbuje nakłonić kolejną samicę do tego, aby złożyła jaja w drugim jego gnieździe. Nie zawsze to mu się udaje i wtedy drugie gniazdo pozostaje niedokończone. W maju samica składa 6-8 wydłużonych, białych jaj, które sama wysiaduje przez 13-14 dni. Młode (gniazdowniki) pozostają w gnieździe przez ok. 15-20 dni. Remizy wyprowadzają niekiedy drugi lęg w ciągu sezonu.

W Polsce remiz jest ptakiem lęgowym. Czasami się zdarza, że niektóre ptaki u nas zimują. Przeloty remizów przypadają wiosną na marzec-kwiecień, a jesienią na wrzesień-październik. Ptaki te są w Polsce pod ochroną.

głosy
posłuchajtyp plikurozmiar
remizmp323 kb
remiz - dłuższy występmp365 kb
inny występ remizamp3201 kb

rodziny i gatunki
alfabetyczny spis ptaków



Alfabetyczny spis ptaków
ptaki niewróblowe
Strona główna