Szlamnik zwyczajny, szlamnik rdzawy, szlamik należy do rzędu siewkowych (Charadriiformes), do rodziny bekasowatych (Scolopacidae) i do podrodziny rycyków (Limosinae). Jest to średniej wielkości wędrowny ptak występujący w trzech podgatunkach. Podgatunek nominatywny, Limosa lapponica lapponica występuje w Laponii poprzez Półwysep Kanin po Tajmyr. Zimuje w Europie zachodniej i południowej, w niemal całej Afryce oraz nad Zatoką Perską i w zachodnich Indiach. Przelatuje przez Polskę w kwietniu-maju i sierpniu-wrześniu. Podgatunek Limosa lapponica menzbieri występuje w północnej Syberii między Katangą a deltą Kołymy. Zimuje w Azji Południowej i północnej Australii. Podgatunek Limosa lapponica baueri występuje w północno-wschodniej Syberii na wschód od delty Kołymy oraz w zachodniej Alasce. Zimuje od Chin poprzez wyspy Oceanii po Nową Zelandię. Szlamniki gniazdują w Tundrze i lasotundrze.
U tych ptaków brak jest wyraźnego dymorfizmu płciowego, ale samice są nieco większe od samców. W upierzeniu godowym wierzch ciała jest rdzawobrązowy z ciemnymi cętkami, natomiast przednia część głowy, szyi oraz pierś i brzuch są czysto rdzawobrązowe. Kuper jest biały, a ogon - biały z poprzecznymi, czarnymi prążkami. Dziób jest żółty z ciemnym końcem, nieco wygięty ku górze. W szacie spoczynkowej wierzch ciała staje się brązowoszary z ciemnymi plamkami, spód - również szarawy. Osobniki młodociane są podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej, jednak w ich ubarwieniu występuje wyraźna domieszka koloru rdzawego. Szlamniki osiągają długość ciała ok. 36-41 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 66-80 cm i masę ok. 190-600 g.
Szlamniki są głównie mięsożerne. Sondują dziobem wilgotne podłoże w poszukiwaniu smacznych kąsków. Żywią się organizmami zwierzęcymi, takimi jak robaki, owady, mięczaki, skorupiaki, kijanki i ryby. Zjadają także niewielką ilość materiału roślinnego i owoców. Niekiedy widuje się szlamniki zbierające małże odsłonięte przez cyklon. Ptaki żerują zwykle w ciągu dnia, ale mogą też pożywiać się przy świetle księżyca. Szlamniki okradane są z pożywienia przez inne ptaki, np. mewy. Jednak okradanie szlamników ma niewielkie znaczenie w odżywianiu się tych ptaków ponieważ nie przekracza jednego procenta.
Szlamniki gnieżdżą się samotnie, choć gniazda mogą występować blisko siebie ze względu na poliandryczne zachowania lęgowe. Ptaki zakładają gniazdo w suchym miejscu na ziemi. Znajduje się ono zwykle na miejscu podwyższonym, między kępami traw lub w obniżeniu terenu, które wyścielone jest fragmentami roślin i porostami. W ciągu roku szlamniki wyprowadzają tylko jeden lęg. W maju-czerwcu samica składa 2-5 jaj, które wysiaduje na zmianę z samcem przez 21 dni, przy czym samiec siedzi na jajkach w ciągu dnia, a samica nocą. Pisklęta opuszczają gniazdo po 28 dniach. Do lęgów młode ptaki przystępują w drugim roku życia. Roczna śmiertelność wśród ptaków wynosi ok. 40%.
Szlamnik stał się przedmiotem naukowych badań dotyczących ptasich wędrówek. Wszczepienie obserwowanym okazom satelitarnych nadajników pozwoliło precyzyjnie prześledzić trasy przelotów, ich dystanse i długości. Wyniki badań zaskoczyły naukowców. 24 marca 2007 r. samica oznaczona kryptonimem E7 w ciągu 7 dni i 9 godzin pokonała trasę 10.300 km z Nowej Zelandii do Morza Żółtego. Ta sama samica 2 maja 2007 r. wyruszyła na Alaskę pokonując ok. 6.500 km. W końcu 30 sierpnia wyruszyła w lot powrotny ze znajdującej się na Alasce delty Yukon-Kuskokwim i po ośmiu dniach i pięciu godzinach nieprzerwanego lotu dotarła na Nową Zelandię pokonawszy dystans 11.680 km. Jest to obecnie rekord długości ptasiego lotu. Osiągnięcie tak fenomenalnego rezultatu ornitolodzy tłumaczą w następujący sposób: